Wie is Nelis?
Domme vraag! Nelis is beroemd!
En daarnaast een bijzonder, warm, en vrolijk mens die rechtvaardigheid hoog in het vaandel heeft staan. Voor Nelis is iedereen gelijk. Mensen die Nelis zien of met hem praten, krijgen spontaan een lach op hun gezicht. Nelis is de goedheid zelve.
Meer dan twintig jaar ben ik bevriend met Nelis. Nelis heeft geen andere familieleden. Namens Nelis heb ik in meerdere ‘verwantencommissies’ gezeten. Met als doel: een betere leefsituatie voor mensen die niet zelfstandig kunnen wonen.
Nelis wilde graag beroemd worden. Het idee hierachter voor hem was, dat iedereen dan aardig voor hem zou zijn, en hem gedag zou zeggen. Een mooie wens, maar alleen voor hem. En dat wilde ik niet. Vandaar dat ik met hem heb afgesproken dat als het zou lukken BN’er te worden, we dit zouden benutten om op te komen voor de andere verstandelijk gehandicapten. Nelis werd BN’er, en haalde meerdere keren de landelijke pers. Hij signeerde zijn boek bij Scheltema, vulde de coverstory van de PS-bijlage van Het Parool en Ed van Thijn benoemde Nelis tot burgemeester van de Hazenstraat.
Een aantal jaren daarvoor was Nelis verhuisd van Noord naar het Mulderplein, met als enige reden dat hij ook wel eens graag vers eten op het menu wilde, en niet elke dag diepvriesmaaltijden. Op het hoogtepunt van zijn roem zijn wederom de diepvriesmaaltijden van zijn ‘oude maatjes’ aan de kaak gesteld. Uiteindelijk gingen ze van het menu.
Nelis is na een kort ziekbed, op 21 augustus 2014, overleden. Hij is net geen 75 geworden.
Op Neliswaardige manier is er afscheid genomen van de Burgermeester van de Hazenstraat.
Een heuze ‘staatsbegrafenis’ is hem ten deel gevallen. Telegraaf en Parool plaatsten artikelen.
At 5 maakte in samenwerking met RTVNH een mooie reportage.
Nelis is ook te zien geweest in Ode aan de Dode van NPO-KRO
Burgemeester van der Laan schreef over dit project
‘Een mozaÏek van netwerken maakt de stad zo mooi’
Op zondag, mocht ik op de Nieuwe Oosterbegraafplaats de grafsteen van Nelis Vogelenzang onthullen. Nelis stond in de Jordaan bekend als de burgemeester van de Hazenstraat. Hij was verstandelijk beperkt, maar slaagde er dankzij de geweldige mensen in de Jordaan, zoals zijn vriend Peter van der Meer, toch in om zijn droom te verwezenlijken: een bekende Nederlander worden. Dat wilde hij overigens niet vanwege de roem, maar omdat hij hoopte zo te kunnen bijdragen aan een stad met meer saamhorigheid. Het monument voor Nelis onthulde ik met twee achtjarige meisjes: Merel en Lente. Het is gemaakt van stenen uit de Hazenstraat en met vier in plaats van drie Andreaskruizen; ook eentje voor saamhorigheid. Maar het echte monument voor Nelis, zo realiseerde ik me, zijn de geweldige mensen die om hem heen stonden. Dat netwerk, het mozaïek van zulke netwerken in de stad, dat maakt Amsterdam zo mooi